گذشته

روز از نیمه گذشته است...

سایه های دراز از سر کار به خانه می روند.

دیوار ترک خورده همچنان زیر باد و باران و آفتاب زوال خود را انتظار می کشد.

به خانه که می روم نگاهش می کنم و با خود می گویم:

کاش به قدر همین دیوار تکیه گاه کسی بودم....

هوای سرد را همیشه بیشتر دوست داشتم...

ما نفرین شدیم مگر نه؟

تو و من با اینهمه فاصله که جسم و روحمان دارد قرار بود به چه مقصدی برسیم!؟ اما باز هم این بازی احمقانه را ادامه میدهم.

از همه چیز و همه کس خسته ام این روزها... 

کاش زمستان بیشتر طول میکشید